De humor is nooit ver weg bij trombonist Ray Anderson en hetzelfde kan worden gezegd over slagwerker Bobby Previte. Of Anderson nu speelt met Bass, Drum, Bone, de Pocket Brass Band of met zijn Alligatory Band of met Han Bennink er is altijd sprake ven enigerlei vorm van humor. Van Bobby Previte heb ik wat minder in huis, maar zijn samenwerking met het ”Music of the Moscow Circus” zegt wel genoeg.

Dit album bewijst exact waarom ik de muzikale capaciteit van Jazzmusici hoger inschat dan die van klassieke muzikanten, dat zal menigeen niet met mij eens zijn, dus laat ik het proberen te omschrijven. Zoals op dit album gebeurt en veel vaker in de jazz gaan hier spelers zonder een vastgelegd notenschema met elkaar min of meer in debat waarbij over en weer wordt gereageerd in pure improvisatie. Terwijl in de klassieke muziek de bladmuziek merendeels het “leitmotiv” is voor de musici, laat staan dat ze met elkaar gaan improviseren, no way ! Dat heeft niets te maken met mijn waardering voor de klassieke musici, hun kunde en beheersing van hun instrumenten zijn vaak groter dan die van hun collega’s in de jazz, maar improvisatie en spontaniteit staan voor mij hoger in de rangorde dan het vlekkeloos spelen van de zoveelste vertolking van de Mattheus Passion, waarbij alle hotemetoten gezien willen worden.

Genoeg stoom afgeblazen, terug naar Anderson en Previte, de titel Double Trouble duidt het al min of meer aan, het betreft hier een dialoog via instrumentale “gesprekken” tussen de beide muzikanten. Previte zorgt niet alleen voor de backbone in de muziek, hij gaat ook zijn eigen weg, Anderson doet eigenlijk precies hetzelfde met zijn schetterende maar ook fluisterende klanken. De symbiose van deze twee geweldenaars is een waar genoegen om naar te luisteren. De bron van de muziek is min of meer gelijk verdeeld, drie van Anderson en vier van Previte. Voor de luisteraars die Anderson nog nooit hebben gehoord (kan ik mij nauwelijks voorstellen, anders lees je deze recensie toch niet) , zijn vermogen om de meest onmogelijke geluiden uit zijn instrument te halen is schier onvoorspelbaar, een van de redenen dat ik een grote fan ben van zijn muziek. Ga luisteren, jazzliefhebber of niet, hij heeft trouwens ook een paar erg goede blues albums gemaakt, check it out !

Jan van Leersum